porselen kertenkele

çocukken çocuk olmak dünyada en sevdiğim şeydi. ve dolayısıyla bugünün tatihinin temsil ettiği bayram da, her ne kadar yüksek ihtimalle yağmur yağsa da, o yağmurun altında yapmam gereken saçma sapan işler olsa da, etraf çok kalabalık olsa ve başım tutsa da, en sevdiğim günlerden biriydi. ne kadar büyürsem büyüyeyim o bayramı ktlamayı hep sürdüreceğimi düşünürdüm. çünkü ne kadar büyürsem büyüyeyim düzen denen saçmalıklara kendimi fazla kaptırmayacağımı düşünürdüm. ama ne bilirdim ki, yetişkinlerin düzen saçmalıklarına kendini kaptırmadan büyürken, bayram sözcüğünden önce önündeki milli sıfatını gören gözlerin de geleceğini. oynayacak bi çocuk olursa unuturum belki.